Ontslag op staande voet niet rechtsgeldig, arbeidsovereenkomst ontbonden zonder billijke vergoeding, pensioenclaim te vaag voor toewijzing

Werknemer wordt op staande voet ontslagen. In het verleden is meermalen gecorrespondeerd over niet juist en tijdig factureren. Het ontslag op staande voet is gegrond op het niet tijdig retourneren van de Z-schijf. Dat ontslag op staande voet houdt geen stand aangezien de Z-schijf wel tijdig was geretourneerd. De kantonrechter ontbindt de arbeidsovereenkomst zonder toekenning van een vergoeding. De werknemer heeft niet voldaan aan redelijke instructies van de werkgever ten aanzien van zijn taken/facturatie. De pensioenclaim van de werknemer wijst hij af aangezien daarvoor onvoldoende informatie is overgelegd.

Eenzijdige wijziging middelloonregeling naar premieovereenkomst niet toegestaan

Kern van het geschil is de vraag of werkgever de middelloonregeling van een werkneemster mocht wijzigen naar een premieovereenkomst. De kantonrechter oordeelt dat de werkgever daarvoor een onvoldoende zwaarwichtig belang heeft aangetoond ten opzichte van het belang van werkneemster bij handhaving van de middelloonregeling. Werkgever heeft niet aangetoond dat de middelloonregeling niet meer kan worden uitgevoerd. Bovendien heeft de werkgever de kantonrechter er niet van overtuigd dat het aangaan van de middelloonregeling voor alleen werkneemster (bij Nationale Nederlanden), kostentechnisch gezien, niet van haar gevergd kan worden. Het belang van werkneemster bij behoud van de pensioenregeling is gelegen in zekerheid ten opzichte van onzekerheid. Anticipatie op het uitgangspunt van de premieovereenkomst in de nieuwe Pensioenwet is onvoldoende. Niet vast is komen te staan dat werkneemster er met de beschikbare premieregeling niet of nauwelijks op achteruit gaat.

Afspraak over pensioenverdeling na echtscheiding is duurovereenkomst voor bepaalde tijd die niet opzegbaar is. Geen onvoorziene omstandigheden.

Man en vrouw waren in 1968 gehuwd op huwelijkse voorwaarden, met uitsluiting van gemeenschap. Het huwelijk is in 1990 ontbonden. Daarbij zijn geen afspraken gemaakt over pensioen. Nadat man en vrouw beiden pensioengerechtigd waren in 2005 hebben zij een afspraak gemaakt over de pensioenverdeling. Het ABP heeft daaraan uitvoering gegeven. In 2019 kondigt de man aan dat hij de betaling van pensioen zal stopzetten. Dat is gebeurd in augustus 2019. De vrouw vordert veroordeling van de man tot betaling van de pensioenuitkering van € 1.158,22, te vermeerderen met indexatie. De rechtbank wijst de vorderingen van de vrouw (grotendeels) toe. In hoger beroep voert de man onder meer aan dat sprake is van een duurovereenkomst die hij mocht opzeggen en dat sprake is van onvoorziene omstandigheden. Het hof oordeelt dat sprake is van een duurovereenkomst voor bepaalde tijd, namelijk tot het overlijden. Die overeenkomst is niet opzegbaar. Evenmin is sprake van onvoorziene omstandigheden.

Transitievergoeding wegens slapend dienstverband, pensioenontslagbeding eindigt op AOW-leeftijd

Geïntimeerde was werkzaam bij Metafoor en is op 14 december 2014 volledig arbeidsongeschikt geraakt. Nadat Metafoor gedurende 104 weken het loon van volledig had doorbetaald, is deze wettelijke loonbetalingsverplichting per 14 december 2016 geëindigd. Er was sprake van een slapend dienstverband als bedoeld in de Xella-uitspraak van de Hoge Raad van 8 november 2019. Geïntimeerde maakt aanspraak op een transitievergoeding. De kantonrechter heeft de vordering toegewezen tot een bedrag van € 48.465,36 bruto, vermeerderd met rente en kosten. Daarbij is de kantonrechter ervan uitgegaan dat het pensioenontslagbeding in de tussen partijen gesloten arbeidsovereenkomst zo moet worden uitgelegd dat de arbeidsovereenkomst van rechtswege eindigt op de eerste dag van de maand volgende op de maand waarin geïntimeerde de AOW-gerechtigde leeftijd heeft bereikt, en dus per 1 juli 2019. Het hof oordeelt net als de kantonrechter dat Metafoor een Xella-vergoeding aan geïntimeerde dient te betalen maar komt tot een iets lagere vergoeding van € 48.458 bruto.

Niet aanbieden variabele uitkering aan ‘US person’ geen discriminatie naar nationaliteit.

Een man met de Amerikaanse nationaliteit wil een variabele pensioenuitkering bij Nationale-Nederlanden aankopen. Dit wordt hem geweigerd, omdat hij als ‘US person’ wordt beschouwd. Het is een vaste oordelenlijn van het College voor de Rechten van de Mens dat de gelijkebehandelingswetgeving in beginsel aanbieders van diensten de ruimte biedt om zelf de aard en omvang van de dienstverlening te bepalen. Uit deze wetgeving volgt dan ook niet dat een aanbieder van goederen of diensten verplicht is om het aanbod zo uit te breiden of in te richten dat iedereen daarvan gebruik kan maken. Het College constateert dat ‘US persons’ de mogelijkheid hebben om een vaste pensioenuitkering bij Nationale-Nederlanden aan te kopen. Hiernaast kan niet worden uitgesloten dat de Amerikaanse toezichtwetgeving van toepassing is op het handelen van Nationale-Nederlanden. Dit betekent dat Nationale-Nederlanden zich als broker/dealer zou moeten registreren, aan controles en informatieverplichtingen kan worden onderworpen en mogelijk haar producten moet aanpassen. De gelijkebehandelingswetgeving gaat naar het oordeel van het College niet zo ver dat Nationale-Nederlanden haar aanbod zodanig moet uitbreiden dat zij voldoet aan de eisen van de Amerikaanse toezichtwetgeving en de toezichthoudende instanties. Nationale Nederlanden heeft geen verboden onderscheid op grond van nationaliteit gemaakt door de man geen variabele pensioenuitkering aan te bieden.

Gerecht machtigt vrouw om opgave te vragen bij pensioenverzekeraars van waarde pensioen man.

Antilliaanse zaak over verdeling huwelijksgoederengemeenschap. Deskundige heeft waarde onroerend goed vastgesteld. De man is bij het tussenvonnis van 13 december 2021 in de gelegenheid gesteld bij zijn pensioenverzekeraar een opgave van zijn pensioenaanspraken op te vragen en deze in het geding te brengen. De mogelijkheid daartoe heeft hij laten passeren, zonder verklaring. Het gerecht machtigt de vrouw om aan APC en eventuele andere pensioenverzekeraars van de man opgave te vragen van de waarde van diens pensioenaanspraken per 3 november 2020 en verwijst de zaak naar de rol van 6 maart 2023 voor akte uitlating.

Rechtbank verwijst zaak over korting Reiswerk en waardeoverdracht naar PGB naar sector kanton.

Eisers stellen dat de collectieve waardeoverdracht door Reiswerk aan PGB, waarvoor DNB toestemming heeft gegeven, in strijd is met artikel 17 van het EU Handvest. De waardeoverdracht maakt immers inbreuk op hun pensioen dat als vermogens- of eigendomsrecht moet worden aangemerkt. Eisers hebben in hun dagvaarding benadrukt dat zij niet vorderen dat de waardeoverdracht naar PGB ‘van tafel gaat’ en dat zij evenmin een schadevergoeding van gedaagden vorderen. Het gaat hen in deze procedure om ‘de principiële vraag of een korting van pensioen van (bijna) 20% in het kader van een collectieve waardeoverdracht zich verdraagt met EU-wetgeving’. Reiswerk en PGB stellen dat de zaak in verband met het bepaalde in artikel 93 sub c althans d Rv in verbinding met artikel 216 Pw moet worden verwezen naar de kamer van kantonzaken van deze rechtbank nu sprake is van een pensioenrechtelijk geschil. De zinsnede in artikel 216 Pw ‘vorderingen uit hoofde van’ wordt naar vaste rechtspraak, veelal met een verwijzing naar de memorie van toelichting behorende bij artikel 216 Pw, ruim uitgelegd. Daarmee vallen niet alleen vorderingen tot nakoming van pensioenovereenkomsten of -reglementen onder het artikel, maar ook bijvoorbeeld een vordering tot vergoeding van schade wegens onrechtmatige daad bestaande uit schending van de overeenkomsten of reglementen, en vorderingen tot terugvordering van onverschuldigd betaalde premie. Eisers leggen aan hun vordering ten grondslag dat PGB c.s. inbreuk hebben gemaakt op hun pensioenrechten en -aanspraken die voortvloeien uit de desbetreffende pensioenreglementen. Aldus valt de vordering onder het bereik van artikel 216 Pw. Dat eisers hun vordering hebben gegrond op het EU Handvest – en niet bijvoorbeeld op onrechtmatige daad of een tekortkoming – maakt dat niet anders aangezien de vordering is gericht op bescherming althans het vaststellen van aanspraken en rechten uit een pensioenreglement. Dat geldt niet alleen voor de vordering tegen Reiswerk en PGB, maar ook voor die tegen DNB.

Wijziging middelloon naar beschikbare premieregeling: geen pensioenovereenkomst voor bepaalde tijd, wel rechtsgeldige eenzijdige wijziging.

Na overname van activiteiten door Aon van Meeus heeft Aon de pensioenovereenkomst per 1 januari 2021 gewijzigd van middelloon naar beschikbare premie. Werknemers verzetten zich tegen die wijziging. De kantonrechter oordeelt dat het betoog van Aon dat een pensioenovereenkomst voor bepaalde tijd was overeengekomen niet slaagt. De instemmingsbevoegdheid van de werknemers is niet overgedragen aan de OR. De kantonrechter oordeelt dat Aon een voldoende financieel en organisatorisch zwaarwichtig belang heeft voor eenzijdige wijziging waarvoor het belang van de werknemers moet wijken. Hij acht van belang dat de OR heeft ingestemd en dat de compensatieregeling na overleg met de ondernemingsraad is aangepast door bij de berekening van het nadeel uit te gaan van tegenvallende economische ontwikkelingen (het zogenoemde ‘slecht weer’-scenario). Dit heeft tot gevolg gehad dat in plaats van vijf uiteindelijk 64 personen in aanmerking zijn gekomen voor compensatie.

Geen arbeidsovereenkomst onbepaalde tijd, wel aanmeldingsverplichting pensioenfonds.

Geschil over karakter arbeidsovereenkomst. Werknemer stelt dat sprake is van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd van een chauffeur. De kantonrechter oordeelt dat niet het geval is. Wel wijst de kantonrechter enkele vorderingen van de werknemer toe. Zo veroordeelt hij de werkgever om de werknemer conform de cao aan te melden bij het pensioenfonds Vervoer en pensioenpremies te betalen. Tevens is de hoogte van het loon te laag vastgesteld en dient de werkgever te betalen conform het juiste uurloon. Hij moet een hogere aanzegvergoeding en transitievergoeding betalen, naast wettelijke verhoging (gematigd tot 10%) en wettelijke rente.

Vrouw heeft recht op pensioenbetaling volgens echtscheidingsconvenant, man toegelaten tot bewijs vordering die verrekend kan worden.

Geschil tussen partijen over verdeling pensioen volgens echtscheidingsconvenant van bedrag op 60-jarige leeftijd, inhoudende toekenning van f 135.000 aan de vrouw met uitsluiting van de WVPS. Volgens het convenant mocht de vrouw blijven wonen in de echtelijke woning met de kinderen. Na 13 jaar heeft zij de woning verkocht. De vrouw vordert nakoming van het convenant. De rechtbank oordeelt dat het beroep van de man op verjaring faalt. Dat is niet onaanvaardbaar naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid. Evenmin is er rechtsverwerking. De vordering van de vrouw wordt toegewezen. De man maakt in reconventie aanspraak op betaling van aan hem gecedeerde vorderingen op de vrouw van in totaal € 20.000. Volgens de man heeft de vrouw toegezegd aan iedere zoon een bedrag van € 10.000 te betalen uit de verkoopopbrengst van de woning wegens geleden schade als gevolg van de opzegging van de huur van de woning aan [naam01] en zijn gezin waardoor [naam01] is terugverhuisd naar zijn eigen appartement en [naam03] dit appartement dus moest verlaten. De man heeft ter zitting erkend dat de gestelde vorderingen zijn verjaard. Hij heeft aangevoerd zijn vordering te mogen verrekenen. De rechtbank laat hem toe tot bewijslevering van zijn vordering.