Vordering tot bijstorting in toeslagdepot voor indexatie afgewezen

Kern van het geschil is of de ex-werkgever aan zijn inspanningsverplichting tot indexatie heeft voldaan na beëindiging van de toeslagregeling. Partijen zijn het erover eens dat eiser sub 1 c.s. aan de Wachtgeldregeling, de Toeslagregeling en het Pensioenreglement geen onvoorwaardelijk recht kan ontlenen op indexatie van zijn pensioen en dat deze regelingen gedaagde ook niet de verplichting opleggen om aanvullende stortingen te doen in het uitkeringsdepot om indexatie van de pensioenen mogelijk te maken. Het geschil tussen partijen spitst zich toe op de vraag of op gedaagde uit hoofde van goed werkgeverschap desalniettemin een inspanningsverplichting rust om indexatie mogelijk te maken en of gedaagde zich voldoende van deze inspanningsverplichting heeft gekweten. De rechtbank oordeelt dat kan worden toegegeven dat de werkgever rekening heeft te houden met de bestaande regeling in de I&A Zvw die erop neerkomt dat na afwikkeling van de Wachtgeldregeling het resterend saldo naar de Staat terug moet vloeien. Daarom lag het voor de hand dat het bestuur van gedaagde contact had opgenomen met de Staat om na te gaan of de Staat enige oplossing in de sfeer van het indexatieperspectief zou kunnen ondersteunen. Gedaagde heeft dit na de mondelinge behandeling alsnog gedaan. De Staat heeft daarmee niet ingestemd. Dat is niet onredelijk. De rechtbank overweegt dat de voormalige werknemers van gedaagde - waaronder eiser sub 1 c.s. - ten opzichte van de meeste andere Nederlandse werknemers al in een zeer gunstige positie verkeren, onder meer doordat op hen een eindloonregeling van toepassing is in plaats van een middelloonregeling, zij na de beëindiging van hun dienstverband nog pensioen hebben opgebouwd en zij door die voortgezette pensioenopbouw vanaf het einde van hun dienstverband tot hun pensionering als gevolg van het zogenoemde backservice element in de eindloonregeling de facto indexaties hebben gehad. Hun pensioenen zijn hierdoor vanaf 2009 steeds verhoogd, terwijl de gemiddelde Nederlander zijn pensioen vanaf 2009 alleen maar in relatieve waarde zag dalen. De vordering tot afstorting, althans schadevergoeding wordt afgewezen.

Pensioenfonds vordert met succes onverschuldigd betaald arbeidsongeschiktheidspensioen terug

Gedaagde is in het verleden als timmerman arbeidsongeschikt geraakt. Hij heeft toen een WAO-uitkering gekregen. Bpf bouw heeft hem toen aan die WAO-uitkering gerelateerde uitkeringen verstrekt. Eind 2015/begin 2016 bleek dat de WAO-uitkering aan gedaagde al op 14 augustus 2000 was geëindigd. Kern van het geschil is of het pensioenfonds bevoegd is tot terugvordering wegens onverschuldigde betaling van invaliditeitspensioen, aanvullend invaliditeitspensioen, vakantietoeslag en eindejaarsuitkeringen over de periode augustus 2000 tot en met december 2015. De rechtbank oordeelt dat geen sprake is van verjaring of rechtsverwerking. De terugvordering is niet in strijd met redelijkheid en billijkheid.

Polishouders zijn belanghebbende bij besluit van DNB over portefeuilleoverdracht via juridische fusie van Optas met Aegon

Geschil over de vraag of polishouders belanghebbende zijn bij een besluit van DNB over een portefeuilleoverdracht via juridische fusie van Optas met Aegon. DNB heeft ingestemd. Verweerders hebben bezwaar gemaakt. DNB heeft de bezwaren niet-ontvankelijk verklaard omdat zij geen belanghebbenden zouden zijn. Het CBb oordeelt in navolging van de rechtbank dat zij belanghebbenden zijn. De derde moet toegang hebben tot de bestuursrechter en dus als belanghebbende moet worden aangemerkt als hij door het besluit wordt geraakt in een recht of een rechtens beschermd belang. Met de rechtbank is het College verder van oordeel dat het afgeleid belang verweerders hier niet kan worden tegengeworpen, omdat de in het geding zijnde belangen een zelfstandige aanspraak op rechtsbescherming rechtvaardigen. Het instemmingsbesluit houdt rekening met de belangen van verweerders als polishouders en ontneemt hun het instemmingsrecht van artikel 6:155 BW. In die situatie moeten verweerders hun belangen in deze bestuursrechtelijke procedure kunnen verdedigen. Anders dan DNB aanvoert, sluit de verzetprocedure die bestuursrechtelijke procedure niet uit.

Vordering bedrijfstakpensioenfonds achterstallige pensioenpremies blijft buiten onderhands WHOA-akkoord faillissement

Deze uitspraak gaat over de vraag of vorderingen van een bedrijfstakpensioenfonds voor achterstallige pensioenpremies vallen binnen de reikwijdte van artikel 369 lid 4 Fw. Daarin is bepaald dat de WHOA niet van toepassing is op rechten van werknemers in dienst van de schuldenaar die voortvloeien uit arbeidsovereenkomsten. In de WHOA-procedure van een hotelbedrijf heeft de Stichting Pensioenfonds Horeca en Catering zich verzet tegen de homologatie van het akkoord. Ten behoeve van het WHOA-akkoord is het Pensioenfonds door de schuldenaar in de klasse van concurrente schuldeisers ingedeeld. De Hoge Raad oordeelt dat de rechten en verplichtingen van de werknemer en de werkgever die over en weer voortvloeien uit de verplichte deelneming in een bedrijfstakpensioenfonds op grond van de Wet Bpf 2000, moeten worden aangemerkt als rechten en verplichtingen die voortvloeien uit een arbeidsovereenkomst. Wanneer de vordering voor achterstallige premies van een bedrijfstakpensioenfonds zou kunnen worden betrokken in een WHOA-akkoord, zou afbreuk worden gedaan aan het met die vordering corresponderende recht van de werknemer jegens de werkgever op premiebetaling aan het bedrijfstakpensioenfonds. Een vordering voor achterstallige premies van een bedrijfstakpensioenfonds kan niet worden betrokken in een WHOA-akkoord.

Hof gelast mondelinge behandeling voor beantwoording vragen over gehanteerde en gewijzigde omrekenfactoren door pensioenfonds

Gepensioneerde verwijt het pensioenfonds dat hij onvoldoende concreet is geïnformeerd dat het laten ingaan van zijn ouderdomspensioen op uiterlijk 30 juni 2017 tot een aanzienlijk hoger pensioen zou hebben geleid dan ingang na die datum i.v.m. gewijzigde omrekenfactoren. De vraag die partijen verdeeld houdt, is of het Pensioenfonds gehouden was appellant er in december 2016, of kort daarna, expliciet op te wijzen dat de omrekenfactoren per 1 juli 2017 zouden veranderen, als ook dat die wijziging zou betekenen dat het voor hem voordelig was zijn ouderdomspensioen eerder te laten ingaan dan 1 juli 2017, althans hem er expliciet op te wijzen dat die veranderde omrekenfactoren een ingrijpende wijziging voor hem zouden betekenen. In dit tussenarrest beveelt het hof een mondelinge behandeling met specifieke vragen aan het pensioenfonds en de gepensioneerde (zie voor het eindarrest ECLI:NL:GHAMS:2022:378, PR 2022-0048).

Alimentatieverplichting tot pensioengerechtigde leeftijd vrouw: 65 jaar of AOW-gerechtigde leeftijd?

Geschil tussen ex-echtelieden over de lengte van de alimentatieverplichting. In de vaststellingsovereenkomst uit 2009 is opgenomen dat de letterlijke tekst prevaleert boven partijbedoelingen. In de overeenkomst staat dat de partneralimentatie eindigt op de dag dat de vrouw de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, te weten op [geboortedatum van de vrouw] 2021. Op die dag – zij was toen 64 jaar geworden – is de man gestopt met betalen. De curator (de vrouw staat onder curatele) meent dat is overeengekomen dat de partneralimentatie eindigt tot de pensioenleeftijd van 2024, althans 2022. De rechtbank oordeelt dat uit de woorden ‘te weten’ blijkt dat partijen bedoeld hebben om met de opgenomen datum een verduidelijking te geven van het moment waarop de vrouw de pensioengerechtigde leeftijd zou bereiken. Kijkend naar het toenmalige artikel 7a van de Algemene Ouderdomswet zou de vrouw de pensioengerechtigde leeftijd bereiken als zij 65 jaar was. Dat zou zijn op [ geboortedag de vrouw] 2022. Een ruime uitleg van het begrip ‘de pensioengerechtigde leeftijd’ tot de nadien gewijzigde AOW-leeftijd leidend tot 2024 verhoudt zich niet met de rest van de overeenkomst en met name de bepaling dat de man en de vrouw een zo letterlijk mogelijke uitleg wensten van de overeenkomst. Ten tijde van het sluiten van de overeenkomst was de pensioenleeftijd immers 65 jaar.

Geen beroepsfout accountant; onvoldoende onderbouwd dat voor 2011 had moeten worden geadviseerd pensioen premievrij te maken

Eiser verwijt zijn accountant twee beroepsfouten te hebben gemaakt, namelijk onjuiste/onvolledige advisering over de overdracht van de franchiseovereenkomsten en over de pensioenvoorziening. De accountant had eiser in het kader van het advies en de uitvoering van de overgang van de onderneming, moeten informeren over het feit dat de franchisenemers dienden in te stemmen met de overdracht van hun contract aan de eenmanszaak. Dat is nagelaten en daarmee is zij toerekenbaar tekortgeschoten in haar zorgverplichtingen uit de overeenkomst van opdracht. Dat er sprake is van toerekenbare schade is niet komen vast te staan. De rechtbank oordeelt dat in het licht van het door de accountant gevoerde verweer onvoldoende is onderbouwd dat hij al voor 2011 had moeten adviseren om het pensioen premievrij te maken. De reconventionele vordering om de facturen te betalen wordt grotendeels toegewezen.

Herzieningsverzoek t.a.v. pensioen afgewezen

Geschil over een te laag ouderdomspensioen van ex-werknemer bij ABP die in dienst was van college. Kern van het geschil is dat het ABP de brief van het college aan het ABP van 17 augustus 1998 ter zake van de wachtgeldregeling van verzoeker en de daardoor verminderde opbouw van pensioenrechten, niet heeft ontvangen, waardoor het ABP verzoeker vervolgens niet heeft geïnformeerd over de mogelijkheid om premie bij te storten. De schadeoorzaak is privaatrechtelijk van aard. De beslissing van het college hierover is geen besluit in de zin van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Verzoeker heeft in het verzoek om herziening, samengevat, naar voren gebracht dat het college een oneerlijke proceshouding heeft ingenomen in de toenmalige procedure, omdat hem pas naar aanleiding van zijn WOB-verzoek in 2018 een document van 2 februari 2011 bekend is geworden. De Raad is van oordeel dat geen sprake is van feiten of omstandigheden zoals bedoeld in artikel 8:119, eerste lid, van de Awb, omdat deze, waren zij bij de Raad eerder bekend geweest, niet tot een andere uitspraak zouden hebben kunnen leiden. De door verzoeker genoemde geldstromen zien op correcties van pensioenafdrachten ter uitvoering van het ingetrokken ontslag per 1 oktober 1994 tot de datum van het daadwerkelijke ontslag per 1 april 1998. Met de door verzoeker gestelde schadeoorzaak in 1998 houden deze betalingen dus geen verband. Het verzoek om herziening wordt afgewezen.

Vertrekregeling met wachtgelduitkering tot 2017 niet verlengd door latere verhoging AOW-gerechtigde leeftijd

Geschil over uitleg vertrekregeling voormalig politieambtenaar. Bij de wachtgelduitkering is uitgegaan van de pensioenleeftijd van 65 jaar. In deze procedure stelt hij dat er geen verder verlies van pensioenafspraken in de toekomst dan 65 jaar zou optreden. Hij wenst compensatie van het ontstane AOW-gat op grond van de compensatieregeling. De rechtbank oordeelt dat verweerder het verzoek van eiser ten onrechte heeft aangemerkt als een verzoek om terug te komen op het besluit van 14 oktober 1997 (op grond van art. 4:6 Awb). Uit de ontslagregeling volgt dat aan eiser per 1 januari 1998 eervol ontslag is verleend en dat hij, op basis van het Rijkswachtgeldbesluit 1959 zoals dat gold op 31 december 1995, recht heeft op een wachtgelduitkering tot 1 oktober 2017. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat het de bedoeling van partijen is geweest om de wachtgelduitkering ná de genoemde einddatum van 1 oktober 2017 door te laten lopen in het geval sprake zou zijn van een verhoging van de AOW-leeftijd.

Geen dekking uitlooprisico door pensioenfonds na opzegging uitvoeringsovereenkomst door werkgever

Werkgever Itsme B.V. zegt uitvoeringsovereenkomst met niet verplichtgesteld bedrijfstakpensioenfonds voor Nederlandse Groothandel (SPNG) op. Het risico voor arbeidsongeschiktheid was meeverzekerd, net als premievrijstelling met betrekking tot pensioenopbouw voor werknemers die tijdens dienstverband arbeidsongeschikt raken. Geschil ontstaat over de vraag of het pensioenfonds na de opzegging het zogenoemde uitlooprisico moet verzekeren. Dat ‘uitlooprisico’ is voor werknemers die ten tijde van het eindigen van de uitvoeringsovereenkomst wel al arbeidsongeschikt waren, maar nog niet aan alle verzekeringsvoorwaarden (zoals WIA-uitkering) voldeden. De rechtbank oordeelt aan de hand van de stukken – waaronder uitvoeringsovereenkomst – dat dit niet is niet meeverzekerd. De werkgever mocht niet redelijkerwijs verwachten dat alle tijdens de looptijd van de uitvoeringsovereenkomst ziek geworden werknemers recht behielden op premievrije pensioenopbouw na afloop van de wachttijd. Een van de voorwaarden is de wachttijd tussen het moment van arbeidsongeschiktheid en de aanvang van de WIA-uitkering.