Ex-militair verliest deel pensioenopbouw wachtgeldregeling bij herindiensttreding.

Deze zaak gaat over de vraag of een ex-militair die op basis van de voor hem geldende wachtgeldregeling voor militairen voor 50% pensioen blijft opbouwen, deze pensioenopbouw (gedeeltelijk) verliest als hij opnieuw in dienst treedt bij de overheid. Volgens de ex-militair volgt uit het toepasselijke ABP Pensioenreglement dat dat niet het geval is, terwijl de Staat de tegenovergestelde mening is toegedaan. Verder is de ex-militair van mening dat als de lezing van de Staat juist zou zijn, er sprake is van ongelijke behandeling ten opzichte van militairen die met vervroegd pensioen zijn gegaan. Het hof acht het onaannemelijk dat door de sociale partners is beoogd in het kader van het tweede lid van artikel 17.1.6 ABP Pensioenreglement een onderscheid te maken tussen deelnemers met een deeltijddienstverhouding en deelnemers met een voltijddienstverhouding. Immers, zonder nadere toelichting waarom een dergelijk onderscheid in dit geval gerechtvaardigd is, zou zeer waarschijnlijk sprake zijn van een verboden onderscheid tussen voltijders en deeltijders. De conclusie is dat het hof van oordeel is dat artikel 17.1.6 lid 2 ook moet worden toegepast op voltijders, zoals verweerder. Het beroep op schending van het gelijkheidsbeginsel faalt. Bij militairen met een UGM-uitkering is het uitgangspunt dat zij geen nieuwe functie (met pensioenopbouw) zullen gaan vervullen, terwijl het uitgangspunt bij militairen met een wachtgeldregeling is dat dit wel het geval is. Dit alles betekent dat (ook) in het kader van de pensioenopbouw na wederindiensttreding sprake is van twee objectief te onderscheiden groepen. Het hof acht het dan ook gerechtvaardigd dat de Staat in het kader van de uitvoeringspraktijk van artikel 17.1.6 ABP Pensioenreglement onderscheid heeft gemaakt tussen beide groepen. Dit onderscheid is overigens inmiddels ook geformaliseerd in het ABP Pensioenreglement van 2020.

Uitleg overrentedeling bij verzekeraar, vordering schadevergoeding verjaard.

Het gaat in deze procedure om de vraag welke rechten Oude Reimer B.V. en haar werknemers kunnen ontlenen aan de collectieve pensioenverzekering die Oude Reimer B.V. vanaf 1996 bij Centraal Beheer, de rechtsvoorgangster van Achmea, heeft afgesloten. Het hof heeft in het laatste tussenarrest een groot aantal beslissingen gegeven over de primaire vorderingen die Oude Reimer c.s. heeft ingesteld en partijen de gelegenheid gegeven zich uit te laten over hun belangen bij de vorderingen (inclusief die in het incidenteel hoger beroep) na die beslissingen. Het hof heeft in het tussenarrest van 14 september 2021 de door Oude Reimer c.s. bepleite uitleg van de overrentedelingsregeling verworpen. Het hof heeft in het tussenarrest ten aanzien van de subsidiaire vordering tot schadevergoeding beslist dat Achmea haar informatieplicht heeft geschonden en partijen in de gelegenheid gesteld zich uit te laten over de aannemelijkheid en hoogte van de daardoor door Oude Reimer c.s. geleden schade. Het hof zal ten aanzien van enkele door Oude Reimer c.s. opgeworpen punten het tussenarrest aanvullen en verbeteren (onder I). Dit leidt er echter niet toe dat het hof terugkomt op eerder genomen beslissingen. Het hof beslist dat de vorderingen van Oude Reimer c.s. worden afgewezen. Het hof oordeelt onder meer dat de grondslagen voor vernietiging en schadevergoeding zijn verjaard.

Verzekeraar mag hoogte arbeidsongeschiktheidspensioen verlagen maar niet met terugwerkende kracht.

Geschil over de hoogte van het arbeidsongeschiktheidspensioen. Het arbeidsongeschiktheidspercentage bleek in werkelijkheid lager dan ASR had berekend. Het hof oordeelt dat de pensioenverzekeraar de uitkering mag verlagen. Volledige terugvordering van de uitkering is naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar.

Werkgever valt onder werkingssfeer Bpf, aansluiting met terugwerkende kracht deels verjaard, executie dwangbevel verboden wegens gebreken.

Dit geschil gaat over de vraag of werkgever onder de werkingssfeer van Bpf Houtverwerkende industrie valt. Het hof oordeelt dat de werkgever onder de werkingssfeer valt. De werkgever wordt aangesloten met terugwerkende kracht. Er is geen sprake van een overeenkomst dat geen premie hoefde te worden bepaald. De vordering van het pensioenfonds is deels verjaard. Het pensioenfonds was ermee bekend dat de onderneming mogelijk verplicht moest deelnemen. Het hof verbiedt de executie van het dwangbevel wegens daarin voorkomende gebreken.

Beroepsaansprakelijkheid pensioenadviseur Aon voor waardeoverdracht naar beleggingsverzekering: schending zorgplicht.

Geschil tussen cliënt en pensioenadviseur Aon over advies om collectief pensioen om te zetten in beleggingsverzekering (C-polis). Op advies van Aon heeft waardeoverdracht plaatsgevonden. Beroepsaansprakelijkheid pensioenadviseur voor advies om kapitaal gegarandeerd pensioen in te brengen in beleggingsverzekering. Het kapitaal is op de pensioendatum aangewend voor de aankoop van een (in beginsel) vast ouderdomspensioen van € 14.959 bruto per jaar. Dit is lager dan het oorspronkelijke gegarandeerde pensioen van nominaal € 32.890 bruto per jaar. De rechtbank heeft voor recht verklaard dat Aon aansprakelijk is voor de pensioenschade en haar veroordeeld tot betaling van schadevergoeding. Het hof heef de vorderingen van de cliënt afgewezen. De Hoge Raad oordeelt dat het oordeel van het hof over het beleggingsrisico niet onbegrijpelijk is. Wat de rekenrente betreft, heeft het hof in zijn tussenarrest geoordeeld dat Aon de cliënt duidelijk had moeten waarschuwen voor het risico van een dalende rente. Het hof heeft daarbij meegewogen dat de rentestand een van de belangrijkste factoren is die de hoogte bepalen van het met het opgebouwde kapitaal aan te kopen pensioen, en dat de cliënt het risico hiervan niet kende of behoorde te kennen. Dit oordeel geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk of onvoldoende gemotiveerd. De cliënt moest bij zijn beslissing over het aangaan van de beleggingsverzekering de kans op een hoger pensioen dan het gegarandeerde pensioen afwegen tegen het risico van een slechtere uitkomst. Voor deze afweging is niet alleen van belang tot welk bedrag de cliënt het risico van een slechtere uitkomst dan het gegarandeerde pensioen wilde accepteren, maar ook hoe groot hij de kans inschatte dat het pensioen op dat bedrag zou kunnen uitkomen of – meer algemeen – zou kunnen uitkomen op een lager bedrag dan het gegarandeerde pensioen. Voor die inschatting is relevant dat het pensioen dat uit de beleggingsverzekering zou resulteren, niet uitsluitend afhing van het beleggingsrisico, maar mede van het rekenrenterisico. De uitkomst werd door de combinatie van deze risico’s immers onzekerder. Daarbij komt dat het rekenrenterisico, anders dan het beleggingsrisico, niet door een garantie was beperkt. Een en ander heeft het hof niet kenbaar betrokken in zijn oordeel. De Hoge Raad vernietigt het arrest van het gerechtshof Den Haag van 6 april 2021 en verwijst het geding naar het gerechtshof Amsterdam ter verdere behandeling en beslissing.

Pensioenontslag 73-jarige raadsheer-plaatsvervanger is geen leeftijdsdiscriminatie.

Een raadsheer-plaatsvervanger in het hof Arnhem-Leeuwarden protesteert tegen zijn ontslag op 73-jarige leeftijd. Het CRM oordeelt dat geen sprake is van verboden leeftijdsonderscheid. Het CRM oordeelt dat de uitzonderingsgrond van artikel 7 onder b WGLB van toepassing is. Het College toetst of de ontslagleeftijd een passend en noodzakelijk middel is om de twee door het gerechtshof aangevoerde doelen te bereiken. Dat is het geval. Ten eerste geldt dat de ontslagleeftijd bij een raadsheer-plaatsvervanger weliswaar minder bijdraagt aan doorstroming binnen de organisatie dan een reguliere raadsheer, maar het draagt wel degelijk bij. Ten tweede is een vaste ontslagleeftijd een objectief criterium om een raadsheer-plaatsvervanger te ontslaan. Het alternatief dat de man voordraagt van een individuele beoordeling van de kwaliteit van het functioneren, heeft een risico van willekeur en subjectiviteit in zich die de rechterlijke onafhankelijkheid kunnen aantasten.

Onterecht gegeven ontslag op staande voet: billijke vergoeding inclusief pensioenschade.

Het gaat in deze zaak om de vraag of het gegeven ontslag op staande voet rechtsgeldig is of niet, en of werkgever gehouden is tot betaling van een gefixeerde schadevergoeding, transitievergoeding en billijke vergoeding. Werknemer heeft zich na een gesprek met zijn leidinggevende over onvrede over de ontstane werksituatie ziek gemeld. De bedrijfsarts heeft zowel arbeidsongeschiktheid door ziekte als verstoorde arbeidsrelatie geconstateerd en mediation voorgesteld. De werknemer is op vakantie gegaan om te herstellen en heeft dat niet gemeld bij zijn leidinggevende (die zelf op vakantie was) maar bij een collega. Werkgever roept hem op tijdens vakantie en verwijt hem onder meer ongeoorloofde vakantie en niet reageren op mails en voicemails. De kantonrechter oordeelt dat het ontslag op staande voet niet terecht is gegeven. Hij kent een gefixeerde vergoeding, transitievergoeding en billijke vergoeding toe, inclusief pensioenschade. Bij de billijke vergoeding wordt de transitievergoeding niet afgetrokken en de gefixeerde schadevergoeding wel.

Geen nabestaandenpensioen ondanks verkeerde toetsing hardheidsclausule door commissie van beroep.

Geschil tussen nabestaande en pensioenfonds PFZW over partnerpensioen. Nabestaande had affectieve relatie maar geen notariële samenlevingsovereenkomst. Concrete trouwplannen werden niet uitgevoerd wegens ernstige ziekte. Commissie van beroep wees beroep op hardheidsclausule af omdat niet voldaan was aan onaanvaardbaarheidsmaatstaf en/of onbillijkheid van overwegende aard. Zelfde uitkomst bij herbeoordeling door pensioenfonds nadat nabestaande met SVB in vaststellingsovereenkomst was overeengekomen dat hij partner voor de Anw was. De kantonrechter oordeelt dat de commissie van beroep de verkeerde maatstaf heeft aangelegd en toetst de hardheidsclausule vol. Het pensioenfonds heeft – onder meer op grond van sterfbedbepaling – mogen besluiten om geen toepassing te geven aan de hardheidsclausule.

Holding ex-echtgenoot veroordeeld tot afstorting pensioen.

Geschil na echtscheiding dga over pensioenverevening van pensioen opgebouwd in eigen beheer. De holding van de ex-echtgenoot wordt veroordeeld tot afstorten pensioen bij door eiseres op te geven pensioenverzekeraar. De ex-echtgenoot/dga is niet persoonlijk aansprakelijk. Er is geen sprake van bovenmatige opnames.

Werkgever heeft onverschuldigd pensioenpremies over onregelmatigheidstoeslag betaald aan pensioenfonds StiPP.

Geschil tussen diverse werkgevers en bedrijfstakpensioenfonds StiPP over betaalde pensioenpremies over onregelmatigheidstoeslagen (ORT) en de hoogte daarvan. Volgens de werkgevers zijn de premies onverschuldigd betaald. De rechtbank heeft in het tussenvonnis van 1 december 2021 geoordeeld dat StiPP de premie over de ORT die eiser c.s. over de jaren 2012 t/m 2018 onverschuldigd aan StiPP heeft afgedragen moet terugbetalen. De kantonrechter stelt vast dat tussen partijen, uitgaande van hetgeen in de eerdere tussenvonnissen is bepaald, overeenstemming bestaat over de hoogte van de premie over de ORT die eiser c.s. over de jaren 2012 t/m 2018 onverschuldigd aan StiPP heeft afgedragen. De vordering tot terugbetaling van dit bedrag wordt toegewezen.