Leeftijdsafhankelijke werknemerspremie geen verboden leeftijdsonderscheid

Werkgever hanteert een premieovereenkomst met een leeftijdsafhankelijke werknemerspremie. Werknemer stelt dat dit verboden leeftijdsonderscheid is. De kantonrechter oordeelt dat het leeftijdsonderscheid objectief gerechtvaardigd is. De leeftijdsafhankelijke pensioenbijdrage leidt ertoe dat er voor alle werknemers, ongeacht leeftijd, een adequaat en betaalbaar pensioen kan worden opgebouwd.

Loonadministrateur niet aansprakelijk voor werkingssfeer verplicht bpf

Dit geschil gaat over de vraag of een loonadministrateur aansprakelijk is nadat het verplichtgesteld bedrijfstakpensioenfonds PMT de werkgever aanschrijft. De werkgever is samengevat een rolluikbedrijf. De kantonrechter oordeelt dat de loonadministrateur niet aansprakelijk is.

Ex-werknemer Martinair gebonden aan beëindigingsvergoeding in vaststellingsovereenkomst

Geschil na vaststellingsovereenkomst Martinair en werknemer. Relevant is dat de vrijwillige vertrekregeling van Martinair door de Belastingdienst is aangemerkt als RVU, met extra heffing van 52% tot gevolg. Partijen sluiten een vaststellingsovereenkomst met daarin een beëindigingsvergoeding en finaal kwijtingsbeding. Na sluiten van de vaststellingsovereenkomst blijkt na een procedure bij de rechtbank dat de RVU niet van toepassing is. Werknemer vordert daarop vergoeding buiten het in de vaststellingsovereenkomst opgenomen bedrag. Het hof legt de vaststellingsovereenkomst uit en concludeert dat partijen daaraan gebonden zijn.

Ex-werknemer Martinair gebonden aan beëindigingsvergoeding in vaststellingsovereenkomst

Geschil na vaststellingsovereenkomst Martinair en werknemer. Relevant is dat de vrijwillige vertrekregeling van Martinair door de Belastingdienst is aangemerkt als RVU, met extra heffing van 52% tot gevolg. Partijen sluiten een vaststellingsovereenkomst met daarin een beëindigingsvergoeding en finaal kwijtingsbeding. Na sluiten van de vaststellingsovereenkomst blijkt na een procedure bij de rechtbank dat de RVU niet van toepassing is. Werknemer vordert daarop vergoeding buiten het in de vaststellingsovereenkomst opgenomen bedrag. Het hof legt de vaststellingsovereenkomst uit en concludeert dat partijen daaraan gebonden zijn.

Ex-werknemer Martinair gebonden aan beëindigingsvergoeding in vaststellingsovereenkomst

Martinair en werknemer hebben onderhandeld over beëindiging van de arbeidsovereenkomst. Relevant bij de vormgeving van de beëindiging is of de vrijwillige vertrekregeling fiscaal wordt aangemerkt als een RVU-regeling. Dan geldt een extra heffing van 52%. Na uitwisseling van standpunten wordt er een vaststellingsovereenkomst gesloten met individuele beëindigingsvergoeding. Werknemer vordert nabetaling beëindigingsvergoeding voor de situatie dat achteraf zou komen vast te staan dat de vrijwillige vertrekregeling niet kwalificeert als Regeling Vervroegd Uittreden. Het hof oordeelt dat de werknemer geen recht heeft op een andere vergoeding dan die in de vaststellingsovereenkomst is opgenomen.

Aftopping maximering beëindigingsvergoeding tot AOW-leeftijd in sociaal plan is geen verboden leeftijdsonderscheid

Geschil over de vraag of de maximering van de beëindigingsvergoeding in sociaal plan/vso op AOW-leeftijd van een bank verboden onderscheid naar leeftijd vormt. Het sociaal plan is tot stand gekomen in overleg met OR, daarom heeft de rechter een ruimere beoordelingsmarge. De finale kwijting in de vso heeft geen betrekking op maximering. De kantonrechter oordeelt dat er geen verboden onderscheid naar leeftijd is omdat de bank een objectieve rechtvaardiging heeft. Werknemer hoeft er bij ontslag niet op vooruit te gaan ten opzichte van de situatie waarin zijn arbeidsovereenkomst op de AOW-leeftijd zou zijn geëindigd.

Verdeling pensioen ex-echtgenoot conform Boon/van Loon: nadere aktewisseling moet verduidelijken of verdeling heeft plaatsgevonden bij levering echtelijke woning

Geschil over de vraag of appellante aanspraak kan maken op verdeling van de pensioenrechten van haar overleden ex-echtgenoot. De rechtbank heeft het beroep op rechtsverwerking van de latere echtgenote gehonoreerd. In hoger beroep is tevens aan de orde of de door ex-echtgenoot tijdens het huwelijk met appellante opgebouwde pensioenrechten inmiddels zijn verdeeld althans verrekend tijdens de levering van de echtelijke woning. Het hof is van oordeel dat gelet op de correspondentie van appellante en ex-echtgenoot niet is uitgesloten dat de verdeling van de pensioenrechten heeft plaatsgevonden tijdens de levering van de echtelijke woning. Het hof verwijst de zaak naar de rol voor het nemen van een akte aan de zijde van appellante over de vraag of haar vordering vanwege de door ex-echtgenoot opgebouwde pensioenrechten nog bestaat, of en in hoeverre daarmee rekening is gehouden bij de levering van de echtelijke woning op 30 mei 1994 of op een ander moment en wat de omvang van de tijdens het huwelijk met ex-echtgenoot opgebouwde pensioenrechten (nog) is. Vervolgens zal geïntimeerde 1 in de gelegenheid worden gesteld een antwoordakte te nemen.

Werkgever is jegens pensioengerechtigden niet gehouden tot bijstorting dekkingstekort voormalig pensioenfonds

Geschil over vraag of werkgever dekkingstekort voormalig pensioenfonds moet bijstorten jegens gepensioneerden.Het hof oordeelt dat de voormalig werkgever jegens de gepensioneerden niet gehouden is om het dekkingstekort van (voormalig) pensioenfonds aan te zuiveren door bijstortingen bij een verzekeraar. Samengevat is het hof van oordeel dat (de aanzuiveringsbepaling in) de uitvoeringsovereenkomst 1995 niet (via het pensioenreglement 2006) in de pensioenovereenkomst is geïncorporeerd. De uitvoeringsovereenkomst is geen onderdeel geworden van de pensioenovereenkomst. Het aangaan van een andere uitvoeringsovereenkomst met het pensioenfonds ter financiering van de nieuwe pensioenregeling maakt de (opbouw van) pensioenaanspraken niet illusoir. De uitvoeringsovereenkomst 1995 schept voor de gepensioneerden pas het recht om jegens geïntimeerde een beroep op de overeenkomst te doen, indien de overeenkomst een beding met de door de gepensioneerden voorgestane strekking inhoudt. Daarvan is geen sprake, aldus het hof.

Militair heeft geen recht op hoger arbeidsongeschiktheidspensioen

Volgens appellant lijdt hij aan een posttraumatische stressstoornis (PTSS) die hij heeft opgelopen bij een arbeidsconflict. De Raad stelt uit de door appellant gegeven beschrijving vast dat het arbeidsconflict appellant sterk heeft aangegrepen, maar kan hier niet uit opmaken dat appellant is blootgesteld aan een levensbedreigende of seksueel gewelddadige situatie. Dat betekent dat appellant niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij met in militaire dienst opgelopen PTSS gediagnostiseerd moet worden. Uit het MPO-rapport volgt voorts dat meerdere artsen appellant in verschillende perioden in ieder geval hebben gediagnostiseerd met een bipolaire stoornis, type I. Verder blijkt uit dat rapport dat die ziekte niet in militaire dienst is opgelopen, maar hoogstens door werkomstandigheden tot openbaring kan zijn gekomen. De rechtbank heeft dan ook terecht geoordeeld dat geen dienstverband wordt aangenomen voor de psychische ziekte waar appellant aan lijdt. Dan is er geen invaliditeit met dienstverband als bedoeld in artikel 2, derde lid, van het Besluit aanvullende arbeidsongeschiktheids- en invaliditeitsvoorzieningen militairen (Besluit AO/IV). Dat betekent dat geen recht bestaat op een hoger militair arbeidsongeschiktheidspensioen

Verzoek militair arbeidsongeschiktheidspensioen is ten onrechte afgewezen

De CRvB oordeelt dat het verzoek om toekenning van een militair invaliditeitspensioen van een militair met leukemie ten onrechte is afgewezen. Binnen Defensie is gewerkt met PX10. Het betoog dat 20 jaar na de laatste blootstelling een extra gezondheidsrisico ten opzichte van het natuurlijk risico op leukemie niet meer aantoonbaar is, kan niet slagen. De staatssecretaris heeft zich namelijk verbonden aan een risicoperiode van 25 jaar bij het bepalen van het causaal verband. De Raad oordeelt dat vermeldingen in het huisartsendossier doen vermoeden dat de klachten die hebben geleid tot de diagnose zich al vóór 7 september 2010, dus binnen de risicoperiode van 25 jaar hebben geopenbaard. De staatssecretaris heeft in de door betrokkene overgelegde gegevens ten onrechte geen aanleiding gezien om een nader verzekeringsgeneeskundig onderzoek te laten verrichten. Met betrokkene constateert de Raad dat in het nader besluit en door de verzekeringsarts niet is ingegaan op de openbaring van de eerste klachten zoals die naar voren komt uit de medische gegevens. Niet duidelijk is wat dit betekent voor het causaal verband. Dit rechtvaardigt de conclusie dat nader verzekeringskundig onderzoek noodzakelijk is, waarbij ook de overige factoren dienen te worden betrokken. Een relevante factor is in ieder geval de omstandigheid dat betrokkene tabak rookt sinds zijn 16e jaar. Mocht de verzekeringsarts alsnog tot de conclusie komen dat sprake is van een invaliditeit in betekenende mate, in plaats van in enige mate, dan dient tevens een invaliditeitspercentage te worden vastgesteld in de nieuw te nemen beslissing op bezwaar.