Vertrekregeling met wachtgelduitkering tot 2017 niet verlengd door latere verhoging AOW-gerechtigde leeftijd

Geschil over uitleg vertrekregeling voormalig politieambtenaar. Bij de wachtgelduitkering is uitgegaan van de pensioenleeftijd van 65 jaar. In deze procedure stelt hij dat er geen verder verlies van pensioenafspraken in de toekomst dan 65 jaar zou optreden. Hij wenst compensatie van het ontstane AOW-gat op grond van de compensatieregeling. De rechtbank oordeelt dat verweerder het verzoek van eiser ten onrechte heeft aangemerkt als een verzoek om terug te komen op het besluit van 14 oktober 1997 (op grond van art. 4:6 Awb). Uit de ontslagregeling volgt dat aan eiser per 1 januari 1998 eervol ontslag is verleend en dat hij, op basis van het Rijkswachtgeldbesluit 1959 zoals dat gold op 31 december 1995, recht heeft op een wachtgelduitkering tot 1 oktober 2017. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat het de bedoeling van partijen is geweest om de wachtgelduitkering ná de genoemde einddatum van 1 oktober 2017 door te laten lopen in het geval sprake zou zijn van een verhoging van de AOW-leeftijd.

Geen dekking uitlooprisico door pensioenfonds na opzegging uitvoeringsovereenkomst door werkgever

Werkgever Itsme B.V. zegt uitvoeringsovereenkomst met niet verplichtgesteld bedrijfstakpensioenfonds voor Nederlandse Groothandel (SPNG) op. Het risico voor arbeidsongeschiktheid was meeverzekerd, net als premievrijstelling met betrekking tot pensioenopbouw voor werknemers die tijdens dienstverband arbeidsongeschikt raken. Geschil ontstaat over de vraag of het pensioenfonds na de opzegging het zogenoemde uitlooprisico moet verzekeren. Dat ‘uitlooprisico’ is voor werknemers die ten tijde van het eindigen van de uitvoeringsovereenkomst wel al arbeidsongeschikt waren, maar nog niet aan alle verzekeringsvoorwaarden (zoals WIA-uitkering) voldeden. De rechtbank oordeelt aan de hand van de stukken – waaronder uitvoeringsovereenkomst – dat dit niet is niet meeverzekerd. De werkgever mocht niet redelijkerwijs verwachten dat alle tijdens de looptijd van de uitvoeringsovereenkomst ziek geworden werknemers recht behielden op premievrije pensioenopbouw na afloop van de wachttijd. Een van de voorwaarden is de wachttijd tussen het moment van arbeidsongeschiktheid en de aanvang van de WIA-uitkering.

Pensioenschade PMT na waardeoverdracht verzekeraar gevolgd door korting gedeeltelijk verjaard; schade nog niet bekend vóór pensioendatum

Pensioenaanspraken van werknemer zijn vanuit NN via collectieve waardeoverdracht overgedragen aan PMT. In de brief van NN stond onder meer dat de overdracht geen financiële gevolgen heeft. Vervolgens heeft PMT het pensioen gekort met 6,3% in 2013 en met 0,4% in 2014. N.a.v. het arrest van 8 mei 2018 (ECLI:NL:GHDHA:2018:958) heeft eiser op 28 oktober 2018 PMT aangeschreven de pensioenkortingen te compenseren. PMT wijst dat af omdat het arrest een uitkeringsgerechtigde betrof. Met PMT is de kantonrechter van oordeel dat thans nog niet vast te stellen valt of eiser wel schade zal lijden of niet. Naar het oordeel van de kantonrechter was februari 2013 het moment dat bij eiser een bel had moeten rinkelen, dat de verlaging van zijn pensioen wellicht in strijd was met hetgeen PMT hem in de brief van 27 november 2007 had bevestigd over de financiële gevolgen van de overgang van zijn pensioenrechten van NN naar PMT. Daarmee is de verjaringstermijn van vijf jaar op dat moment aangevangen. De verjaringstermijn is aangevangen in februari 2013 en dus geëindigd in februari 2018. Eiser heeft zich pas in oktober 2018 bij PMT gemeld en dat is dus nadat de vordering, althans wat betreft de pensioenkorting van 6,3% uit 2013, verjaard was. De aanspraak van eiser op ongedaanmaking van de pensioenkorting van 0,4% uit 2014 is echter nog niet verjaard. Eiser heeft echter (nog) geen schade geleden volgens de kantonrechter. Eiser heeft onvoldoende gesteld dat de pensioenkortingen uit 2013 en 2014 onomkeerbaar zijn, bijvoorbeeld omdat de toezegging van PMT uit 2007 dat de overdracht van de pensioenaanspraken geen financiële gevolgen heeft ook inhoudt dat eiser niet de vruchten kan plukken van toekomstige indexeringen bij PMT. Alleen dan zou er sprake zijn van reeds werkelijk geleden schade, die niet meer hersteld kan worden. Nu eiser daarvoor onvoldoende heeft gesteld, zeker nadat PMT op dat punt verweer heeft gevoerd, zal de vordering van eiser ook wat betreft de pensioenkorting van 0,4% uit 2014 worden afgewezen.

Werkgever heeft niet redelijk gehandeld bij opzegging uitvoeringsovereenkomst omdat voorzienbaar was dat werknemer indexatieschade zou oplopen

Werknemer heeft tot aan einde arbeidsovereenkomst per 1 februari 2009 deelgenomen aan een eindloonregeling. Werkgever heeft de uitvoeringsovereenkomst beëindigd. Van 2006 t/m 2015 is de pensioenuitkering geïndexeerd. In 2017 is hem meegedeeld dat er onvoldoende middelen waren om zijn pensioen te indexeren. Werknemer verzet zich daartegen. De rechtbank wees zijn vorderingen af. Het hof oordeelt dat het voor werkgever voorzienbaar was dat er door het niet verlengen van de UVO 2011 geen indexeringen meer zouden plaatsvinden op het ingegane pensioen van werknemer. Het was voor werkgever dus ook voorzienbaar dat werknemer wezenlijke schade zou lijden als gevolg van zijn hiervoor bedoelde besluiten. Bij deze stand van zaken had van werkgever mogen worden verlangd zodanige afspraken te maken met Zwitserleven over toekomstige toevoegingen aan de bestemmingsreserve, waaronder een vervanging voor de niet meer te verlenen kwantumkorting en de volledige winstdeling en zonder afroming door administratiekosten, dat het ingegane pensioen van werknemer met ingang van 1 januari 2016 in dezelfde mate, respectievelijk met dezelfde consistentie als bedoeld in artikel 95 Pw, zou kunnen worden geïndexeerd, alsof werkgever de eindloonregeling met ingang van die datum voor al zijn werknemers onder dezelfde voorwaarden als in de jaren voor 2016 zou hebben voortgezet bij Zwitserleven. Werkgever heeft niet gehandeld conform de eisen van redelijkheid en billijkheid.

CRvB: beslissing college over te laag ouderdomspensioen is geen Awb-besluit en had niet-ontvankelijk moeten worden verklaard

Appellant was in dienst van het college van dijkgraaf en hoogheemraden De Stichtse Rijnlanden. Vanaf 1 april 1998 is hem eervol ontslag verleend en heeft hij een wachtgelduitkering ontvangen, naast een arbeidsongeschiktheidspensioen. Hij heeft het college aansprakelijk gesteld omdat hij een lager ouderdomspensioen heeft ontvangen wegens het niet doorgeven van zijn wachtgelduitkering. De CRvB oordeelt dat een handeling in het kader van de uitvoering van de pensioenovereenkomst privaatrechtelijk van aard is. De beslissing van het college hierover is geen besluit in de zin van de Awb. Het college had het bezwaar van appellant niet-ontvankelijk moeten verklaren. De rechtbank had, nu het college heeft nagelaten het bezwaar van appellant niet-ontvankelijk te verklaren, het bestreden besluit moeten vernietigen en het bezwaar met toepassing van artikel 8:72, vierde lid, van de Awb niet-ontvankelijk moeten verklaren. De Raad ziet aanleiding om het college te veroordelen in de kosten die appellant in verband met het beroep en hoger beroep redelijkerwijs heeft moeten maken.

Aanvraag militair arbeidsongeschiktheidspensioen terecht afgewezen

Defensie heeft de aanvraag voor een militair invaliditeitspensioen van een naar Libanon uitgezonden militair afgewezen. De diagnose PTSS kan niet worden gesteld. De rechtbank heeft geen aanleiding te twijfelen aan de medische rapportage. Het beroep is ongegrond.

Pensioenfonds wijst afkoopverzoek terecht af: pensioen boven wettelijke afkoopgrens

Eiseres heeft pensioen opgebouwd bij bedrijfstakpensioenfonds Detailhandel. Zij verzoekt om afkoop. Het pensioenfonds heeft dat terecht geweigerd. Het opgebouwde pensioen is hoger dan de wettelijke afkoopgrens. Een pensioenuitvoerder mag het pensioen niet afkopen als het pensioen boven die afkoopgrens ligt. De kantonrechter is het niet met eiseres eens dat de Pensioenwet niet voor haar geldt.

Afkoopverzoek terecht afgewezen: pensioen boven wettelijke afkoopgrens

Eiser heeft pensioen opgebouwd bij Rabobank pensioenfonds. Hij verzoekt om afkoop van zijn pensioen. Het pensioenfonds heeft dat volgens de voorzieningenrechter terecht geweigerd omdat het opgebouwde pensioen boven het wettelijk afkoopverbod ligt. In artikel 65 Pensioenwet is bepaald dat afkoop van pensioenen alleen mogelijk is in de situaties bedoeld in de artikelen 66-69. In dit geval is artikel 66 van toepassing, omdat er sprake is van ouderdomspensioen. In artikel 66 is bepaald dat een pensioenuitvoerder het pensioen niet mag afkopen als het pensioen boven de afkoopgrens ligt. Die grens is in 2022 € 520,35 per jaar. Achmea heeft gesteld dat het pensioen van eiser boven die grens ligt en dat heeft eiser niet ontkend. Dat betekent dat het pensioen niet mag worden afgekocht. De kantonrechter is het niet met eiser eens dat de Pensioenwet niet voor hem geldt.

Eis pensioenschade afgewezen wegens herhaalde aanvraag

Eiser is met terugwerkende kracht financieel gelijkgesteld met de rang van majoor. Aan hem is die financiële rang toegekend. Bij besluit van 1 december 2008 is aan eiser nog een compensatieregeling toegekend. Tegen deze besluiten heeft eiser geen bezwaar gemaakt. Eiser is echter pas in 2011 gebleken dat zijn pensioen niet met inachtneming van de regeling wordt berekend. Eiser heeft in 2015 een procedure gevoerd over pensioenschade. Deze is door de rechtbank bij uitspraak van 6 maart 2019 (zaaknummer 17/8476) ongegrond verklaard. Eiser heeft tegen deze uitspraak geen hoger beroep ingesteld. Eiser heeft zich in een persoonlijke brief van 29 april 2019 tot de minister van Defensie gewend met het verzoek om toepassing van coulance dan wel discretionaire bevoegdheid in het kader van de door hem geleden pensioenschade. Aangezien er geen sprake is van nieuwe feiten of omstandigheden komt de rechtbank niet toe aan eisers betoog dat toepassing gegeven had moeten worden aan coulance/discretionaire bevoegdheid. De rechtbank begrijpt dat het voor eiser zeer teleurstellend is dat op een andere wijze uitvoering gegeven wordt aan de overeenkomst dan hij voor ogen had. Het had echter op weg van eiser gelegen om tijdig tegen deze uitvoeringspraktijk op te komen. Het beroep is ongegrond

Nabestaande moet resterend bedrag inkoopbijdrage pensioen betalen

Echtgenote van appellant was als leerkracht aangesloten bij het Algemeen Pensioenfonds Curaçao (APC). Zij heeft haar diensttijd ingekocht op grond van de Pensioenlandsverordening overheidsdienaren (Plvo). Dat zou vanaf 1 juli 2002 d.m.v. maandelijkse betalingen in 10 jaar voldaan worden. Na overlijden echtgenote ontvangt appellant een nabestaandenpensioen van het APC. Het pensioenfonds verrekent het bedrag met de nog verschuldigde inkoopbedragen en kort het nabestaandenpensioen totdat het inkoopbedrag volledig is voldaan. Daartegen maakt de nabestaande vergeefs bezwaar. Het geschil in hoger beroep is beperkt tot de vraag of geïntimeerde de resterende inkoopbijdrage nog mag innen na een aflosperiode van tien jaar. In de Plvo ziet de Raad geen aanknopingspunten voor het oordeel dat geïntimeerde na een aflosperiode van tien jaar niet langer bevoegd is om het resterende deel van een vastgestelde inkoopbijdrage van appellant te innen. De nabestaande is verplicht het resterende deel van de inkoopbijdrage te betalen.